Urodzony 29 października 1924 r. we Lwowie. Poeta, autor esejów, dramatów i słuchowisk radiowych. Laureat licznych nagród literackich, w latach sześćdziesiątych XX w. wymieniany jako jeden z najpoważniejszych kandydatów do Literackiej Nagrody Nobla.

Dorobek poetycki Herberta to jedenaście tomów wierszy (z czego ostatni wydany pośmiertnie). Jego twórczość zanurzona jest głęboko w tradycyjnej kulturze europejskiej, w antyku i chrześcijaństwie. Poeta odwołuje się do starożytnych mitów i najważniejszych dzieł kultury, malarstwa i architektury. Jednym z najbardziej znaczących elementów twórczości Herberta jest postać Pana Cogito — alter ego poety, umożliwiający zdystansowane i wnikliwe, ale też pełne ironii komentowanie rzeczywistości.

Zamiłowanie Herberta do sztuki widać szczególnie w esejach, z których najważniejsze to „Barbarzyńca w ogrodzie”, „Martwa natura z wędzidłem” oraz „Labirynt nad morzem” (wydany pośmiertnie). Publikacje te są owocem licznych podróży poety. Na kartach „Barbarzyńcy w ogrodzie” Herbert podejmuje tematy związane z kulturą Włoch i Francji. Punktem wyjścia „Martwej natury z wędzidłem” jest obraz niderlandzkiego malarza Johannesa Torrentiusa i opis holenderskiego społeczeństwa. Ostatni z wymienionych zbiorów to wynik podróży po Grecji. W tekstach eseistycznych Herbert pozwala czytelnikowi poczuć dumę z przynależności do kultury europejskiej, jej subtelności i wieloznaczności. Było to szczególnie ważne w czasach PRL-u, z wszechobecną bylejakością oficjalnie narzucanych norm i zasad.

Poeta znany był ze swoich bezkompromisowych poglądów. Przed 1989 r. znajdował się wśród pisarzy szczególnie pilnowanych przez urząd cenzorski. Po transformacji ustrojowej sprzeciwiał się wszelakim formom zawierania ugody z komunistami i domagał się lustracji elit, przez co spotkały go liczne ataki i krytyka.

Całe życie cierpiał na astmę, która utrudniała mu normalne funkcjonowanie. Zmarł 28 lipca 1998 r. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.