Studiował nauki przyrodnicze — początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, później na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Działalność dziennikarską i publicystyczną rozpoczął w latach dwudziestych, pracując w wileńskim dzienniku „Słowo”, redagowanym przez Stanisława Cata Mackiewicza, jego brata. W latach 30. opublikował tom z opowiadaniami „16-go między trzecią i siódmą”, a także zbiór reportaży o Kresach „Bunt rojstów”. Ta ostatnia pozycja ukazywała bez upiększeń życie codzienne mieszkańców wschodnich rubieży Polski.
Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Kowna, jednak szybko powrócił do Wilna, gdzie pisał do „Gazety Codziennej”. Przez krótki czas publikował w wydawanym przez Niemców „Gońcu Codziennym”.
Najprawdopodobniej w związku z pisaniem do „Gońca Codziennego” sąd Armii Krajowej skazał pisarza na karę śmierci za kolaboracje z Niemcami. Wyroku jednak nie wykonano — Sergiusz Piasecki (również literat) odmówił wykonania wyroku, a Mackiewicza ostatecznie uniewinniono. Sprawa wydania wyroku śmierci na pisarza do dziś budzi kontrowersje. Niektórzy badacze przypuszczają, że wyrok związany był z działalnością sowieckiej agentury.
Kiedy w 1943 r. Niemcy odkryli w Katyniu masowe groby pomordowanych przez Rosjan oficerów polskich, Mackiewicz został zaproszony (za zgodą Komendy Głównej AK) jako obserwator ekshumacji zwłok. Wspomnienia o tym wydarzeniu zawiera wywiad z pisarzem „Widziałem na własne oczy”, a także „Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów” jego autorstwa.
Po wojnie emigrował z kraju. W 1954 r. osiadł w Monachium. Nie przerywał pisania i wydawania książek (między innymi „Droga donikąd”, „Karierowicz” i „Kontra”). Współpracował z wieloma pismami emigracyjnymi, takimi jak „Kultura” Jerzego Giedroycia.
Zmarł 31 stycznia 1985 r. Spoczął na cmentarzu przy kościele pw. św. Andrzeja Boboli w Londynie.
Urodził się 1 kwietnia 1902 r. w Petersburgu. Pisarz i publicysta. Był najczęściej wydawanym literatem nieoficjalnego obiegu w czasach PRL-u.
Studiował nauki przyrodnicze — początkowo na Uniwersytecie Warszawskim, później na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Działalność dziennikarską i publicystyczną rozpoczął w latach dwudziestych, pracując w wileńskim dzienniku „Słowo”, redagowanym przez Stanisława Cata Mackiewicza, jego brata. W latach 30. opublikował tom z opowiadaniami „16-go między trzecią i siódmą”, a także zbiór reportaży o Kresach „Bunt rojstów”. Ta ostatnia pozycja ukazywała bez upiększeń życie codzienne mieszkańców wschodnich rubieży Polski.
Po wybuchu II wojny światowej uciekł do Kowna, jednak szybko powrócił do Wilna, gdzie pisał do „Gazety Codziennej”. Przez krótki czas publikował w wydawanym przez Niemców „Gońcu Codziennym”.
Najprawdopodobniej w związku z pisaniem do „Gońca Codziennego” sąd Armii Krajowej skazał pisarza na karę śmierci za kolaboracje z Niemcami. Wyroku jednak nie wykonano — Sergiusz Piasecki (również literat) odmówił wykonania wyroku, a Mackiewicza ostatecznie uniewinniono. Sprawa wydania wyroku śmierci na pisarza do dziś budzi kontrowersje. Niektórzy badacze przypuszczają, że wyrok związany był z działalnością sowieckiej agentury.
Kiedy w 1943 r. Niemcy odkryli w Katyniu masowe groby pomordowanych przez Rosjan oficerów polskich, Mackiewicz został zaproszony (za zgodą Komendy Głównej AK) jako obserwator ekshumacji zwłok. Wspomnienia o tym wydarzeniu zawiera wywiad z pisarzem „Widziałem na własne oczy”, a także „Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów” jego autorstwa.
Po wojnie emigrował z kraju. W 1954 r. osiadł w Monachium. Nie przerywał pisania i wydawania książek (między innymi „Droga donikąd”, „Karierowicz” i „Kontra”). Współpracował z wieloma pismami emigracyjnymi, takimi jak „Kultura” Jerzego Giedroycia.
Zmarł 31 stycznia 1985 r. Spoczął na cmentarzu przy kościele pw. św. Andrzeja Boboli w Londynie.