Zamiłowanie do muzyki wyniósł z domu — jego matka była skrzypaczką, a ojciec pasjonował się lutnictwem. Swoją profesjonalną edukację muzyczną rozpoczął w 1932 r. w Konserwatorium Warszawskim, które ukończył z wyróżnieniem. Naukę kontynuował w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej oraz na prywatnych lekcjach w Paryżu i Londynie. Ucząc się, Panufnik pisał pierwsze utwory, takie jak „Trio fortepianowe” (1935 r.) czy Wariacje symfoniczne (1935 r.).
W trakcie II wojny światowej grywał w duecie z Witoldem Lutosławskim, zarabiając podczas kawiarnianych występów w okupowanej Warszawie. W tym czasie tworzy pieśni patriotyczne, w tym najbardziej popularną pt. „Warszawskie dzieci”, rozpropagowaną nagraniem dla radiostacji „Błyskawica”.
Po wojnie angażuje się w inicjatywy mające ożywić polską kulturę po czasach wojennej zawieruchy. Dyryguje dla Filharmonii Krakowskiej, obejmuje stanowisko kierownika muzycznego Wytwórni Filmowej Wojska Polskiego, a następnie zostaje dyrektorem Filharmonii Warszawskiej. Wtedy powstają między innymi „Krąg kwintowy” i „Nokturn" (obydwa z 1947 r.). Twórczość Panufnika zyskuje sporą popularność i przychylne opinie krytyków. Pod koniec lat 40. kompozytor przyjmuje Order Sztandaru Pracy I klasy z rąk Bolesława Bieruta.
Dobra passa kompozytora kończy się w latach 50., kiedy w kulturze wprowadzona zostaje estetyka socrealistyczna. Pozbawiony dotychczasowej twórczej swobody, doświadczany również w życiu prywatnym (tragiczna śmierć ośmiomiesięcznej córeczki), Panufnik decyduje się na emigrację do Wielkiej Brytanii. Na wyspach zaczyna pracować jako dyrektor muzyczny City of Birmingham Symphony Orchestra, lecz pod koniec lat 50. postanawia skupić się na komponowaniu. Działając w Anglii artysta zyskuje znaczne uznanie, ma wiele zamówień na utwory, występuje w najważniejszych salach koncertowych na świecie. Koniec lat 70. przynosi również przywrócenie popularności w Ojczyźnie. Zwieńczeniem sukcesów Panufnika było nadanie dyrygentowi tytuł szlacheckiego w 1991 r. przez Królową Elżbietę II.
Kompozytor zmarł w Anglii 27 października 1991 r. Został pochowany na cmentarzu w Richmond.
Urodzony 24 września 1914 r. w Warszawie. Kompozytor, dyrygent i muzyk.
Zamiłowanie do muzyki wyniósł z domu — jego matka była skrzypaczką, a ojciec pasjonował się lutnictwem. Swoją profesjonalną edukację muzyczną rozpoczął w 1932 r. w Konserwatorium Warszawskim, które ukończył z wyróżnieniem. Naukę kontynuował w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej oraz na prywatnych lekcjach w Paryżu i Londynie. Ucząc się, Panufnik pisał pierwsze utwory, takie jak „Trio fortepianowe” (1935 r.) czy Wariacje symfoniczne (1935 r.).
W trakcie II wojny światowej grywał w duecie z Witoldem Lutosławskim, zarabiając podczas kawiarnianych występów w okupowanej Warszawie. W tym czasie tworzy pieśni patriotyczne, w tym najbardziej popularną pt. „Warszawskie dzieci”, rozpropagowaną nagraniem dla radiostacji „Błyskawica”.
Po wojnie angażuje się w inicjatywy mające ożywić polską kulturę po czasach wojennej zawieruchy. Dyryguje dla Filharmonii Krakowskiej, obejmuje stanowisko kierownika muzycznego Wytwórni Filmowej Wojska Polskiego, a następnie zostaje dyrektorem Filharmonii Warszawskiej. Wtedy powstają między innymi „Krąg kwintowy” i „Nokturn” (obydwa z 1947 r.). Twórczość Panufnika zyskuje sporą popularność i przychylne opinie krytyków. Pod koniec lat 40. kompozytor przyjmuje Order Sztandaru Pracy I klasy z rąk Bolesława Bieruta.
Dobra passa kompozytora kończy się w latach 50., kiedy w kulturze wprowadzona zostaje estetyka socrealistyczna. Pozbawiony dotychczasowej twórczej swobody, doświadczany również w życiu prywatnym (tragiczna śmierć ośmiomiesięcznej córeczki), Panufnik decyduje się na emigrację do Wielkiej Brytanii. Na wyspach zaczyna pracować jako dyrektor muzyczny City of Birmingham Symphony Orchestra, lecz pod koniec lat 50. postanawia skupić się na komponowaniu. Działając w Anglii artysta zyskuje znaczne uznanie, ma wiele zamówień na utwory, występuje w najważniejszych salach koncertowych na świecie. Koniec lat 70. przynosi również przywrócenie popularności w Ojczyźnie. Zwieńczeniem sukcesów Panufnika było nadanie dyrygentowi tytuł szlacheckiego w 1991 r. przez Królową Elżbietę II.
Kompozytor zmarł w Anglii 27 października 1991 r. Został pochowany na cmentarzu w Richmond.