Miał trudne dzieciństwo. Jako nastolatek po bójce szkolnej trafił do więzienia, skąd uciekł do Moskwy. Był świadkiem rewolucji bolszewickiej, dzięki czemu na całe życie stał się krytyczny wobec ideologii komunistycznej. Niedługo później przeniósł się do Mińska, gdzie związał się z tamtejszym światkiem przestępczym. Zaciągnął się również do oddziałów walczących o niepodległość Białorusi, a po ich rozbiciu do polskiej Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Brał udział w Bitwie Warszawskiej w 1920 r. Niedługo później odszedł z armii. Po roku podejmowania się przeróżnych, nie zawsze legalnych zajęć, został zwerbowany do pracy w wywiadzie Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Za swoją bohaterską postawę został awansowany do stopnia podporucznika. Jednocześnie dorabiał trudniąc się przemytem narkotyków. Za awanturnictwo i narkomanię został zwolniony z wywiadu. Po serii napadów został skazany na karę śmierci, która ze względu na wojskową przeszłość Piaseckiego została zmniejszona do 15 lat pozbawienia wolności.
W trakcie pobytu w więzieniu na Świętym Krzyżu (zakład karny o najsurowszym rygorze w ówczesnej Rzeczypospolitej) nauczył się doskonale pisać po polsku, czytając Biblię i polskie gazety. Postanowił wziąć udział w konkursie literackim. Dopiero trzecią z napisanych książek udało się przesłać poza mury więzienia. Powieść „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy” stała się bestsellerem i została przetłumaczona na wiele języków. Piasecki stał się sławny. Ostatecznie został ułaskawiony przez prezydenta Ignacego Mościckiego po jedenastu latach odsiadki.
Po wyjściu z więzienia rozpoczął życie literata. Karierę przerwał wybuch II wojny światowej. Piasecki zdecydował się na walkę w szeregach Armii Krajowej. Wsławił się wieloma brawurowymi akcjami, działał również jako egzekutor wykonujący wyroki śmierci na kolaborantach.
Po wojnie ukrywał się przed UB, ostatecznie decydując się na emigrację. Przeniósł się początkowo do Włoch, a następnie do Anglii. Na Wyspach kontynuował pisanie książek, zajmował się również publicystyką. Kontestował komunizm, krytykował postawę uległości wobec ZSRR. W PRL-u wszystkie jego publikacje były objęte zakazem wydawniczym.
Zmarł na raka 12 września 1964 r. Spoczywa na cmentarzu w Hastings.
Urodził się 1 kwietnia 1901 r. we wsi Lachowicze (obecna Białoruś). Pisarz, publicysta, żołnierz Armii Krajowej, oficer wywiadu.
Miał trudne dzieciństwo. Jako nastolatek po bójce szkolnej trafił do więzienia, skąd uciekł do Moskwy. Był świadkiem rewolucji bolszewickiej, dzięki czemu na całe życie stał się krytyczny wobec ideologii komunistycznej. Niedługo później przeniósł się do Mińska, gdzie związał się z tamtejszym światkiem przestępczym. Zaciągnął się również do oddziałów walczących o niepodległość Białorusi, a po ich rozbiciu do polskiej Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Brał udział w Bitwie Warszawskiej w 1920 r. Niedługo później odszedł z armii. Po roku podejmowania się przeróżnych, nie zawsze legalnych zajęć, został zwerbowany do pracy w wywiadzie Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Za swoją bohaterską postawę został awansowany do stopnia podporucznika. Jednocześnie dorabiał trudniąc się przemytem narkotyków. Za awanturnictwo i narkomanię został zwolniony z wywiadu. Po serii napadów został skazany na karę śmierci, która ze względu na wojskową przeszłość Piaseckiego została zmniejszona do 15 lat pozbawienia wolności.
W trakcie pobytu w więzieniu na Świętym Krzyżu (zakład karny o najsurowszym rygorze w ówczesnej Rzeczypospolitej) nauczył się doskonale pisać po polsku, czytając Biblię i polskie gazety. Postanowił wziąć udział w konkursie literackim. Dopiero trzecią z napisanych książek udało się przesłać poza mury więzienia. Powieść „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy” stała się bestsellerem i została przetłumaczona na wiele języków. Piasecki stał się sławny. Ostatecznie został ułaskawiony przez prezydenta Ignacego Mościckiego po jedenastu latach odsiadki.
Po wyjściu z więzienia rozpoczął życie literata. Karierę przerwał wybuch II wojny światowej. Piasecki zdecydował się na walkę w szeregach Armii Krajowej. Wsławił się wieloma brawurowymi akcjami, działał również jako egzekutor wykonujący wyroki śmierci na kolaborantach.
Po wojnie ukrywał się przed UB, ostatecznie decydując się na emigrację. Przeniósł się początkowo do Włoch, a następnie do Anglii. Na Wyspach kontynuował pisanie książek, zajmował się również publicystyką. Kontestował komunizm, krytykował postawę uległości wobec ZSRR. W PRL-u wszystkie jego publikacje były objęte zakazem wydawniczym.
Zmarł na raka 12 września 1964 r. Spoczywa na cmentarzu w Hastings.