Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Współpracował z pismami „Ateneum”, „Pion” i „Nowy Wyraz”, redagował „Orkę na Ugorze”. Po wybuchu II wojny światowej założył jedną z pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych — Polska Ludową Akcję Niepodległościową — którą kierował przez dwa miesiące. Wyjechał na Ukrainę, skąd starał się przedostać na Litwę, a później na Zachód. Plany pisarza pokrzyżowało aresztowanie przez NKWD, pobyt w kilku sowieckich więzieniach, a ostatecznie osadzenie w łagrze w Jercewie pod Archangielskiem.
Obóz opuścił 20 stycznia 1942 r. na mocy układu Sikorski-Majski, po długotrwałej głodówce protestacyjnej. Swoje łagrowe doświadczenia opisał w książce „Inny świat”. Niedługo później przyłączył się do armii Władysława Andersa. Brał udział między innymi w walkach o Monte Cassino. Awansował do stopnia kaprala podchorążego. Za swoje zasługi wojenne otrzymał Order Virtuti Militari.
Po wojnie przebywał na emigracji. Pisał dla londyńskich „Wiadomości” i paryskiej „Kultury”. W pierwszej połowie lat 50. współpracował z Radiem Wolna Europa w Monachium. Od 1955 r. Osiadł na stałe we Włoszech. Zamieszkał w Neapolu. Tam, od 1971 r. pracował nad jednym ze swoich najważniejszych dzieł — wielotomowym „Dziennikiem pisanym nocą”.
Działał na rzecz Komitetu Obrony Robotników i Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. Był sygnatariuszem tak zwanego „Listu 59” — podpisanym przez polskich działaczy kultury i intelektualistów, protestujących przeciwko zmianom w konstytucji PRL (zakładającym między innymi wieczysty sojusz ze Związkiem Radzieckim i nadrzędną rolę PZPR). Dzieła Herlinga-Grudzińskiego były objęte całkowitym zakazem publikacji w PRL-u i zyskały popularność w kraju dopiero po 1989 r.
Zmarł 4 lipca 2000 po wylewie krwi do mózgu. Spoczywa w Neapolu, na cmentarzu Poggio Reale.
Urodzony 20 maja 1919 r. w Kielcach. Pisarz, krytyk literacki, dziennikarz, eseista. Więzień sowieckiego łagru. Zdecydowany kontestator systemu komunistycznego.
Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Współpracował z pismami „Ateneum”, „Pion” i „Nowy Wyraz”, redagował „Orkę na Ugorze”. Po wybuchu II wojny światowej założył jedną z pierwszych polskich organizacji konspiracyjnych — Polska Ludową Akcję Niepodległościową — którą kierował przez dwa miesiące. Wyjechał na Ukrainę, skąd starał się przedostać na Litwę, a później na Zachód. Plany pisarza pokrzyżowało aresztowanie przez NKWD, pobyt w kilku sowieckich więzieniach, a ostatecznie osadzenie w łagrze w Jercewie pod Archangielskiem.
Obóz opuścił 20 stycznia 1942 r. na mocy układu Sikorski-Majski, po długotrwałej głodówce protestacyjnej. Swoje łagrowe doświadczenia opisał w książce „Inny świat”. Niedługo później przyłączył się do armii Władysława Andersa. Brał udział między innymi w walkach o Monte Cassino. Awansował do stopnia kaprala podchorążego. Za swoje zasługi wojenne otrzymał Order Virtuti Militari.
Po wojnie przebywał na emigracji. Pisał dla londyńskich „Wiadomości” i paryskiej „Kultury”. W pierwszej połowie lat 50. współpracował z Radiem Wolna Europa w Monachium. Od 1955 r. Osiadł na stałe we Włoszech. Zamieszkał w Neapolu. Tam, od 1971 r. pracował nad jednym ze swoich najważniejszych dzieł — wielotomowym „Dziennikiem pisanym nocą”.
Działał na rzecz Komitetu Obrony Robotników i Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. Był sygnatariuszem tak zwanego „Listu 59” — podpisanym przez polskich działaczy kultury i intelektualistów, protestujących przeciwko zmianom w konstytucji PRL (zakładającym między innymi wieczysty sojusz ze Związkiem Radzieckim i nadrzędną rolę PZPR). Dzieła Herlinga-Grudzińskiego były objęte całkowitym zakazem publikacji w PRL-u i zyskały popularność w kraju dopiero po 1989 r.
Zmarł 4 lipca 2000 po wylewie krwi do mózgu. Spoczywa w Neapolu, na cmentarzu Poggio Reale.