Studiował grę na fortepianie i kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod okiem Bolesława Woytowicza. Dokształcał się na Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt (w 1957 r.), gdzie zapoznał się z najnowszymi awangardowymi trendami muzycznymi), oraz jako stypendysta rządu francuskiego na paryskich zajęciach z kompozycji u Nadii Boulanger (w latach 1959-1960). Zapoznanie się w stolicy Francji z jazzem otworzyło przed Kilarem nowe możliwości twórcze.
Komponować zaczął po przybyciu na studia do Katowic. W tym czasie pozostający pod silnym wpływem neoklasycyzmu Kilar pisał dzieła kameralne i symfonie. Efektownym zwieńczeniem tego okresu była "Oda Béla Bartók in memoriam" (1957 r.), za którą Kilar zdobył bostońską nagrodę im. Lili Boulanger.
Późniejsza twórczość kompozytora zmierza w stronę awangardy. Kilar współtworzy nowatorski nurt sonoryzmu (oparty na nietradycyjnym wydobywaniu dźwięków z instrumentów), czerpie pomysły z serializmu i dodekafonii, nawiązuje do jazzu. Do tego ostatniego gatunku nawiązuje kompozycja „Riff 62”, entuzjastycznie przyjęta przez publiczność Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” w 1962 r. Wraz z muzycznym rozwojem Kilar w coraz większym stopniu zaczyna zmierzać w stronę minimalizmu i oszczędności użytych środków — patrz „Upstairs-Downstairs” z 1971 r.
Równocześnie z poszukiwaniami awangardowymi kompozytor tworzy też łatwiejsze w odbiorze utwory nawiązujące do tradycji, takie jak inspirowane muzyką góralską „Krzesany” (1974 r.) i „Kościelec 1909” (1976 r.) czy dzieła religijne — „Angelus” (1984 r.) lub „Missa pro pace” (2000 r.).
Jednak do najbardziej rozpoznawalnych dzieł Kilara należy muzyka filmowa. Współpracował między innymi z Krzysztofem Kieślowskim, Kazimierzem Kutzem, Romanem Polańskim, Andrzejem Wajdą oraz Krzysztofem Zanussim. Z zagranicznych reżyserów wymienić należy Francisa Forda Coppolę i niezwykle popularną ścieżkę dźwiękowa do filmu „Drakula” z 1992 r.
Kilar zmarł po walce z guzem mózgu 29 grudnia 2013 r. Spoczął na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza w Katowicach.
Urodził się 17 lipca 1932 r. we Lwowie. Pianista i kompozytor, szerszej publiczności znany głównie jako twórca muzyki filmowej.
Studiował grę na fortepianie i kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach pod okiem Bolesława Woytowicza. Dokształcał się na Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt (w 1957 r.), gdzie zapoznał się z najnowszymi awangardowymi trendami muzycznymi), oraz jako stypendysta rządu francuskiego na paryskich zajęciach z kompozycji u Nadii Boulanger (w latach 1959-1960). Zapoznanie się w stolicy Francji z jazzem otworzyło przed Kilarem nowe możliwości twórcze.
Komponować zaczął po przybyciu na studia do Katowic. W tym czasie pozostający pod silnym wpływem neoklasycyzmu Kilar pisał dzieła kameralne i symfonie. Efektownym zwieńczeniem tego okresu była „Oda Béla Bartók in memoriam” (1957 r.), za którą Kilar zdobył bostońską nagrodę im. Lili Boulanger.
Późniejsza twórczość kompozytora zmierza w stronę awangardy. Kilar współtworzy nowatorski nurt sonoryzmu (oparty na nietradycyjnym wydobywaniu dźwięków z instrumentów), czerpie pomysły z serializmu i dodekafonii, nawiązuje do jazzu. Do tego ostatniego gatunku nawiązuje kompozycja „Riff 62”, entuzjastycznie przyjęta przez publiczność Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” w 1962 r. Wraz z muzycznym rozwojem Kilar w coraz większym stopniu zaczyna zmierzać w stronę minimalizmu i oszczędności użytych środków — patrz „Upstairs-Downstairs” z 1971 r.
Równocześnie z poszukiwaniami awangardowymi kompozytor tworzy też łatwiejsze w odbiorze utwory nawiązujące do tradycji, takie jak inspirowane muzyką góralską „Krzesany” (1974 r.) i „Kościelec 1909” (1976 r.) czy dzieła religijne — „Angelus” (1984 r.) lub „Missa pro pace” (2000 r.).
Jednak do najbardziej rozpoznawalnych dzieł Kilara należy muzyka filmowa. Współpracował między innymi z Krzysztofem Kieślowskim, Kazimierzem Kutzem, Romanem Polańskim, Andrzejem Wajdą oraz Krzysztofem Zanussim. Z zagranicznych reżyserów wymienić należy Francisa Forda Coppolę i niezwykle popularną ścieżkę dźwiękowa do filmu „Drakula” z 1992 r.
Kilar zmarł po walce z guzem mózgu 29 grudnia 2013 r. Spoczął na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicza w Katowicach.